Niet alleen de aarde ascendeert, het hele universum doet mee. Een onderdeel hiervan is transformatie van onze collectieve pijn van eeuwen op aarde, op individueel niveau van vele levens… Pijn wil gevoeld worden, maar er is meer. Het wil losgelaten worden, maar niet vergeten. Vandaar dat we dit terugzien in vele herdenkingen “opdat wij niet vergeten”. Het roept om erkenning net zolang tot het he-le-maal gezien wordt, in al zijn volle lelijke en afschuwelijke omvang.
Het lijkt alsof wij als slachtoffers onze pijn niet kunnen loslaten, zelfs lijken op te zoeken, er verslaafd aan zijn. Zolang de pijn echter niet of onvoldoende gekend, herkend en erkend is, kúnnen we het niet loslaten. Onze pijn schreeuwt van verlangen om gehoord te worden.
Gelukkig hoeven we niet alle pijn van de wereld te voelen, te kennen en los te laten. We zijn met zeer velen en hebben de dappere taak op ons genomen om ieder ons eigen stuk te doen. Hoe klein of groot jouw pijn ook is, weet dat voelen en kennen van jouw pijn belangrijk is. Ieder ons eigen stuk, allemaal samen voor het menselijk collectief.
Hiermee worden we gezien in het hele universum, onze schreeuw wordt gehoord, helemaal. Het hele universum voelt nu met ons mee en omarmt ons. Zo werkt transformatie en loslaten. We zullen nooit vergeten.
Ernst en Vera